Embracing Hope and Humility in Troubling Times
Devotional
Sermon Summary
Sermon Clips
Het is een voorrecht op deze zondag bij jullie te mogen voorgaan in de eigen gemeente met de vreugde al in het vooruitzicht van de intocht die zo gaat plaatsvinden. En ik noemde het al eventjes met de dienst van de eenheid, deze Pasen dit jaar is bijzonder. Want terwijl wij nu hier Pampas vieren is nu al in de oosterst orthodoxe kerken de grote week begonnen. Of de goede week, de stille week zoals we het hier noemen. In het Jodendom is hier het feest van Pasen al begonnen. Acht dagen lang wordt het paasfeest gevierd en het vindt zijn slot op komende zaterdag. [00:38:33]
De mensen zijn onderweg naar het paasfeest. Het feest van bevrijding. De reden dat die lof gezongen wordt. Pesach, het feest van bevrijding. En in die menigte komt daar een man op een jonge ezel de stad binnen. Geen koning hoog op een oorlogspaard. Geen leger voor of achter zich. Hij rijdt niet hoog op een paard, maar laag op een ezel. Hij laat zich niet bewapenen, maar bevragen. Hij komt niet om te veroveren, maar om te veranderen. [00:40:24]
Misschien herkennen wij in die chaos iets van het Jeruzalem uit Jezus tijd. Een stad onder bezetting. Mensen die hopen op een redder en tegelijk elkaar verraden. Want zo gaat het vaak in de geschiedenis. Mensen schreeuwen omrecht, maar zoeken het antwoord in macht. Het is niet voor niks dat Jezus op een ezel rijdt. Het is zijn manier van zeggen, ik doe het anders. Hij kiest de weg van de zachtmoedigheid. Niet uit zwakte. [00:43:07]
Hij doet het uit kracht. Want hij weet, geweld roept geweld op. Maar liefde, echte liefde, dat is het enige dat het kwaad werkelijk breekt. Acht decennia geleden kwam er een einde aan vijf jaren oorlog. De soldaten kwamen niet binnen met palmtakken, maar wel met bevrijding. En toch, het waren niet alleen de geallieerde soldaten die het verschil maakten. Het verschil werd ook gemaakt door mensen die weigerden toe te kijken. [00:44:01]
Door uitgesproken verzetstrijders, onderduikgevers, mensen die elkaar vasthielden in tijden van angst. Die zeiden, ik kies voor het goede, ook als het mij wat kost. Soms ook, zonder dat ze zich beseften wat het hen en hun familie zou kunnen kosten. Dank u wel. Het vond plaats in kleine daden, een deur die openbleef voor een vluchteling, een kind dat toch naar school mocht, een gebed, een keuze, een woord van hoop, daar brak het kwaad. [00:44:42]
We leven in een wereld waarin het kwaad opnieuw zichtbaar is. We zien het in haat zaaien, in oorlog, in de moedeloosheid van vluchtelingen. En dan kun je je afvragen wat kunnen wij doen? Welke invloed hebben wij? Wij kunnen geen vredesakkoord tekenen, geen oorlog stoppen, maar we kunnen net als toen mens blijven. We kunnen elkaar blijven opzoeken. Niet op basis van afkomst, religie of zijde van de grens, maar als mensen die weten, ieder mens die ik tegenkom, is Gods geliefde. [00:45:36]
Kwaad wordt niet bestreden door met gelijke wapens terug te vechten, maar door het te ontmantelen met menselijkheid. Kwaad wordt gebroken door mensen die blijven opstaan voor het goede, elkaar vasthouden, ook als dat niet de gemakkelijke weg is. Straks lopen hier de kinderen met hun palmpazenstokken, met broodhaantjes, rozijnen, takken en versiering. Vrolijk, licht, we zingen een heerlijke melodie om hen daarin ook te begeleiden, maar het is niet zomaar een optocht. [00:46:37]
Het verwijst weer naar de intocht in Jeruzalem, maar ook met al die elementen die u net ook al langs zag komen. Het brood dat gedeeld werd, het verraad voor die zilverlingen, het kruis. Je zou je bijna blind staren op dat kruis. Maar wat vind ik nou zo sterk aan dat kruis zoals we dat in onze protestantse traditie zien? Dat kruis, daar hangt Christus niet meer. Dat kruis is leeg. Die afbeelding die mijn zoon zag in dat museum, dat was een moment. Maar daar eindigde het niet. [00:47:31]
Die optocht van hen is niet zomaar een optocht van die kinderen. Het is een beeld van de hoop die Jezus zelf liet zien. Want juist in kwetsbaarheid zit kracht. In het kleine zit het grote. In het kind ligt de toekomst. We laten hen voorop gaan, omdat zij ons eraan herinneren waar het echt om gaat. Niet om overheersen, niet om het bijeenschapen van macht, maar om delen van het goede dat we mogen ontvangen. [00:48:21]
Niet om winnen, maar om nabij zijn. De fariseeën zeggen tegen Jezus, zeg tegen uw leerlingen dat zij hun mond houden. Maar Jezus antwoordt, als zij zouden zwijgen, dan zouden de stenen gaan roepen. De vredevorst die binnenkomt. De mensen die om hulp roepen, want dat is Hosanna, help ons. Die roep om vrede, om gerechtigheid, om redding, die kun je niet tegenhouden. Die komt God ter oren. [00:49:19]
Zoals in de tijd al van Sodom en Gomorra, hoorde je ook al de stemmen van de onschuldigen die God bereikte. Maar zelfs als mensen zwijgen, zal de wereld het zelf uitschreeuwen. En wij mogen kiezen. Wij hier vandaag, verzameld thuis of hier in de kerk, voegen wij onze stem toe aan die van de kinderen, de kwetsbaren, de hoopvollen. We gaan de moeilijkste week van ons geloof binnen. Er komt verraad, er komt lijden, er komt dood. [00:49:45]
Maar deze zondag zegt, het kwaad krijgt niet het laatste woord. Jezus rijdt Jeruzalem binnen met lege handen. En dat is precies genoeg. Want hij vertrouwt op God. Hij gelooft dat liefde sterker is dan haat. En hij nodigt ons uit om mee te doen. Niet door groots en mislepend te zijn, we hoeven geen Engeland vader te worden, maar door trouw te zijn aan het goede, aan elkaar, aan het leven. [00:50:34]
Misschien voel je je soms klein en machteloos. In een wereld die steeds harder lijkt te worden. Maar denk dan aan die ene ezel. Dat ene pad naar Jeruzalem. De ene man die koos voor vrede. Ook al wist hij wat het hem zou kosten. En denk ook aan die mensen die, ruim tachtig jaar geleden, in stilte het goede bleven doen. Die medeplichtigheid weigerden. Die verbondenheid kozen. Boven angst. [00:51:16]
Denk aan de kinderen straks met hun pampazenstokken. Laat hun vreugde jouw geloof zijn. Want zij laten zien wat hoop is. Zingen tegen de wanhoop in. En misschien is dat wel wat Pampazen ons vandaag wil leren. Niet op een paard, maar op een ezel. Niet in macht, maar in moed. Niet in haat, maar in hoop. Amen. [00:51:55]
Van harte welkom in deze dienst hier in de ontmoetingskerk verzameld of thuis of in Karijn Woerdblok voor het scherm. We weten ons met elkaar verbonden. Fijn dat u erbij bent. Vandaag geen kind van de zondag, want alle kinderen zijn in de nevenruimte druk bezig om hun pampasstokken in elkaar te zetten, te versieren, aan te kleden, zodat hij zometeen weer kaal mee naar huis kan. [00:22:11]
Dan weet u waar uw kind bij thuis komt. Dat staat symbool voor het kruis waaraan Jezus stierf op Goede Vrijdag. En dan komen we bij de kleden. De slingers die staan voor de mantels. U heeft zo 'n mantel als ik die heb. Zo overkleed. Dat kon dan over de weg gelegd worden. Zodat het stof niet zou opstuiven met de ezel die er overheen liep. En bij die intocht horen we ook de palm takken. [00:23:11]
En tot slot nog al wat lekkers. En de eitjes. Bij de laatste dia. Het nieuwe begin. Het verhaal gaat verder. Het doet me denken. Een paar goede week geleden was mijn zoontje Berend in het Mauritshuis. Daar kom je wel eens op zijn studiedag en dan voorzien je een uitje. En hij zag daar een afbeelding van de gekruisigde Jezus. En hij dacht ja. Dat ziet er wel pijnlijk uit. En dan gaat hij dood. En hoe gaat het dan verder? [00:24:32]
Dat is een vraag waar we deze week antwoorden op hopen te vinden. Het is Pampasen. Traditioneel zijn er dan twee kleuren. Rood van de intocht en paars van het lijden. Het hele lijdensverhaal wordt ook altijd op deze zondag gelezen, gezongen, uitgesproken. En dat heeft zich ook gevestigd in de ons bekende Matthäus, waar je vanochtend ook al wat van kon horen. Wij focussen ons vandaag vooral op de intocht. [00:25:24]
Tachtig jaar, twee keer veertig jaar, twee keer een gang door de woestijn, zijn we ons er opnieuw van bewust hoe broos vrede is. Hoe dichtbij geweld kan komen. We kijken naar beelden uit Gaza, uit Soudaan, uit Oekraïna of Myanmar. We horen van haat, angst, verdeeldheid. En we horen mensen zeggen, dit is onze kant en dat de vijand. [00:42:19]
Wij mogen weer naar huis gaan en ook als die pampazienstokken leeg zijn, mogen we weten dat iets anders met ons meedragen. [01:08:28]
Ask a question about this sermon
De mensen zijn onderweg naar het paasfeest. Het feest van bevrijding. De reden dat die lof gezongen wordt. Pesach, het feest van bevrijding. En in die menigte komt daar een man op een jonge ezel de stad binnen. Geen koning hoog op een oorlogspaard. Geen leger voor of achter zich. Hij rijdt niet hoog op een paard, maar laag op een ezel. Hij laat zich niet bewapenen, maar bevragen. Hij komt niet om te veroveren, maar om te veranderen. [00:40:24]
Misschien herkennen wij in die chaos iets van het Jeruzalem uit Jezus tijd. Een stad onder bezetting. Mensen die hopen op een redder en tegelijk elkaar verraden. Want zo gaat het vaak in de geschiedenis. Mensen schreeuwen omrecht, maar zoeken het antwoord in macht. Het is niet voor niks dat Jezus op een ezel rijdt. Het is zijn manier van zeggen, ik doe het anders. Hij kiest de weg van de zachtmoedigheid. Niet uit zwakte. [00:43:07]
Hij doet het uit kracht. Want hij weet, geweld roept geweld op. Maar liefde, echte liefde, dat is het enige dat het kwaad werkelijk breekt. Acht decennia geleden kwam er een einde aan vijf jaren oorlog. De soldaten kwamen niet binnen met palmtakken, maar wel met bevrijding. En toch, het waren niet alleen de geallieerde soldaten die het verschil maakten. Het verschil werd ook gemaakt door mensen die weigerden toe te kijken. [00:44:01]
Door uitgesproken verzetstrijders, onderduikgevers, mensen die elkaar vasthielden in tijden van angst. Die zeiden, ik kies voor het goede, ook als het mij wat kost. Soms ook, zonder dat ze zich beseften wat het hen en hun familie zou kunnen kosten. Dank u wel. Het vond plaats in kleine daden, een deur die openbleef voor een vluchteling, een kind dat toch naar school mocht, een gebed, een keuze, een woord van hoop, daar brak het kwaad. [00:44:42]
We leven in een wereld waarin het kwaad opnieuw zichtbaar is. We zien het in haat zaaien, in oorlog, in de moedeloosheid van vluchtelingen. En dan kun je je afvragen wat kunnen wij doen? Welke invloed hebben wij? Wij kunnen geen vredesakkoord tekenen, geen oorlog stoppen, maar we kunnen net als toen mens blijven. We kunnen elkaar blijven opzoeken. Niet op basis van afkomst, religie of zijde van de grens, maar als mensen die weten, ieder mens die ik tegenkom, is Gods geliefde. [00:45:36]
Kwaad wordt niet bestreden door met gelijke wapens terug te vechten, maar door het te ontmantelen met menselijkheid. Kwaad wordt gebroken door mensen die blijven opstaan voor het goede, elkaar vasthouden, ook als dat niet de gemakkelijke weg is. Straks lopen hier de kinderen met hun palmpazenstokken, met broodhaantjes, rozijnen, takken en versiering. Vrolijk, licht, we zingen een heerlijke melodie om hen daarin ook te begeleiden, maar het is niet zomaar een optocht. [00:46:37]
Het verwijst weer naar de intocht in Jeruzalem, maar ook met al die elementen die u net ook al langs zag komen. Het brood dat gedeeld werd, het verraad voor die zilverlingen, het kruis. Je zou je bijna blind staren op dat kruis. Maar wat vind ik nou zo sterk aan dat kruis zoals we dat in onze protestantse traditie zien? Dat kruis, daar hangt Christus niet meer. Dat kruis is leeg. Die afbeelding die mijn zoon zag in dat museum, dat was een moment. Maar daar eindigde het niet. [00:47:31]
Die optocht van hen is niet zomaar een optocht van die kinderen. Het is een beeld van de hoop die Jezus zelf liet zien. Want juist in kwetsbaarheid zit kracht. In het kleine zit het grote. In het kind ligt de toekomst. We laten hen voorop gaan, omdat zij ons eraan herinneren waar het echt om gaat. Niet om overheersen, niet om het bijeenschapen van macht, maar om delen van het goede dat we mogen ontvangen. [00:48:21]
Niet om winnen, maar om nabij zijn. De fariseeën zeggen tegen Jezus, zeg tegen uw leerlingen dat zij hun mond houden. Maar Jezus antwoordt, als zij zouden zwijgen, dan zouden de stenen gaan roepen. De vredevorst die binnenkomt. De mensen die om hulp roepen, want dat is Hosanna, help ons. Die roep om vrede, om gerechtigheid, om redding, die kun je niet tegenhouden. Die komt God ter oren. [00:49:19]
Zoals in de tijd al van Sodom en Gomorra, hoorde je ook al de stemmen van de onschuldigen die God bereikte. Maar zelfs als mensen zwijgen, zal de wereld het zelf uitschreeuwen. En wij mogen kiezen. Wij hier vandaag, verzameld thuis of hier in de kerk, voegen wij onze stem toe aan die van de kinderen, de kwetsbaren, de hoopvollen. We gaan de moeilijkste week van ons geloof binnen. Er komt verraad, er komt lijden, er komt dood. [00:49:45]
Maar deze zondag zegt, het kwaad krijgt niet het laatste woord. Jezus rijdt Jeruzalem binnen met lege handen. En dat is precies genoeg. Want hij vertrouwt op God. Hij gelooft dat liefde sterker is dan haat. En hij nodigt ons uit om mee te doen. Niet door groots en mislepend te zijn, we hoeven geen Engeland vader te worden, maar door trouw te zijn aan het goede, aan elkaar, aan het leven. [00:50:34]
Misschien voel je je soms klein en machteloos. In een wereld die steeds harder lijkt te worden. Maar denk dan aan die ene ezel. Dat ene pad naar Jeruzalem. De ene man die koos voor vrede. Ook al wist hij wat het hem zou kosten. En denk ook aan die mensen die, ruim tachtig jaar geleden, in stilte het goede bleven doen. Die medeplichtigheid weigerden. Die verbondenheid kozen. Boven angst. [00:51:16]
Denk aan de kinderen straks met hun pampazenstokken. Laat hun vreugde jouw geloof zijn. Want zij laten zien wat hoop is. Zingen tegen de wanhoop in. En misschien is dat wel wat Pampazen ons vandaag wil leren. Niet op een paard, maar op een ezel. Niet in macht, maar in moed. Niet in haat, maar in hoop. Amen. [00:51:55]
Van harte welkom in deze dienst hier in de ontmoetingskerk verzameld of thuis of in Karijn Woerdblok voor het scherm. We weten ons met elkaar verbonden. Fijn dat u erbij bent. Vandaag geen kind van de zondag, want alle kinderen zijn in de nevenruimte druk bezig om hun pampasstokken in elkaar te zetten, te versieren, aan te kleden, zodat hij zometeen weer kaal mee naar huis kan. [00:22:11]
Dan weet u waar uw kind bij thuis komt. Dat staat symbool voor het kruis waaraan Jezus stierf op Goede Vrijdag. En dan komen we bij de kleden. De slingers die staan voor de mantels. U heeft zo 'n mantel als ik die heb. Zo overkleed. Dat kon dan over de weg gelegd worden. Zodat het stof niet zou opstuiven met de ezel die er overheen liep. En bij die intocht horen we ook de palm takken. [00:23:11]
En tot slot nog al wat lekkers. En de eitjes. Bij de laatste dia. Het nieuwe begin. Het verhaal gaat verder. Het doet me denken. Een paar goede week geleden was mijn zoontje Berend in het Mauritshuis. Daar kom je wel eens op zijn studiedag en dan voorzien je een uitje. En hij zag daar een afbeelding van de gekruisigde Jezus. En hij dacht ja. Dat ziet er wel pijnlijk uit. En dan gaat hij dood. En hoe gaat het dan verder? [00:24:32]
Dat is een vraag waar we deze week antwoorden op hopen te vinden. Het is Pampasen. Traditioneel zijn er dan twee kleuren. Rood van de intocht en paars van het lijden. Het hele lijdensverhaal wordt ook altijd op deze zondag gelezen, gezongen, uitgesproken. En dat heeft zich ook gevestigd in de ons bekende Matthäus, waar je vanochtend ook al wat van kon horen. Wij focussen ons vandaag vooral op de intocht. [00:25:24]
Tachtig jaar, twee keer veertig jaar, twee keer een gang door de woestijn, zijn we ons er opnieuw van bewust hoe broos vrede is. Hoe dichtbij geweld kan komen. We kijken naar beelden uit Gaza, uit Soudaan, uit Oekraïna of Myanmar. We horen van haat, angst, verdeeldheid. En we horen mensen zeggen, dit is onze kant en dat de vijand. [00:42:19]
Wij mogen weer naar huis gaan en ook als die pampazienstokken leeg zijn, mogen we weten dat iets anders met ons meedragen. [01:08:28]
Chatbot
-
I'm an AI bot trained specifically on the sermon from Apr 13, 2025. Do you have any questions about it?